Er zijn van die avonden die je achteraf zo snel mogelijk wilt vergeten. Sterker nog: waarvan je vindt dat ze nooit plaats hadden moeten vinden. Met de nodige alcohol in je lichaam kan je de slaap niet vatten, draaierig, misselijk. Ik probeer me te herinneren wat ik allemaal gezegd hebt die avond maar dat gaat moeizaam. De beelden die naar boven komen zijn de flessen wijn, de ossehaas met de bovenmatige hoeveelheid ongare champignons erop en de te zure salade. De gedachte eraan maakt me opnieuw misselijk en ziek. De koffie was goed, maar waarom toch dat glaasje cognac genomen, en daarna nog een. Dat was de druppel. Beter gezegd de druppels. Ik weet nog dat ik de auto heb laten staan en de taxi naar huis hebt genomen. Die verdomde eetclub. Begonnen als een leuke intellectuele uitdaging. Zo eens in de tijd met een paar vrienden de tijd nemen om onder het genot van een hapje en een drankje de wereld te begrijpen. Het begon al mis te gaan een paar jaar geleden toen die wijsneus van de radio, ach hoe heet hij ook al weer, het nodig vond om af en toe mee-eters uit te nodigen. Dat verhoogt het niveau van het intellectuele debat vond hij. Goed, ik ben er in meegegaan. Wij allemaal eigenlijk. Het enige wat het heeft opgeleverd is dat de kwaliteit van de wijn omhoog is gegaan. Je schenkt geen bocht aan gasten natuurlijk. In het begin ging het nog. Schrijvers, publicisten, je kent het wel dat volk. Betweters zijn het zonder dat ze enige maatschappelijke verantwoordelijkheid dragen. Ik heb daar meerdere malen de degens mee gekruist. Jij mag raden wie uiteindelijk aan het langste eind trok. Steeds meer drank. Vooral die loslopende self-employed publicisten zijn het ergst. Avonden natuurlijk in het cafe, die kunnen het hebben en zijn heel wat gewend. Vanavond was anders. Die baard was er. Enge man, volgens mij van de blauwe knoop. Als reactie drink je dan natuurlijk zelf te veel: eens even laten merken dat het ook anders kan. Achteraf had ik mijn professionele antenne natuurlijk scherper moeten afstellen. Ik ben kwetsbaar en die man is een stukjesschrijver. Hoop niet dat hij uit de school gaat klappen. Heb hem nog om de oren gezwaaid met wat velletjes papier. Over een paar dagen moet die baard opdraven als getuige-deskundige in een zaak waar hij de ballen verstand van heeft. Nota bene over een onderwerp dat me na aan het hart ligt. Sterker nog: een zaak die ik zelf heb voorbereid. Ik ga me maar omdraaien en nogmaals proberen te slapen. Hoop dat ik niet dezelfde nachtmerrie krijg die me al dagen uit de slaap haalt. Hitchcock-achtige beelden overvallen me dan. Alsof ik van een hoge torenflat afval die in elkaar dreigt te storten. Je krijgt dan zo'n gevoel alsof je benen je langzaam naar de rand trekken en als je daar staat dat dan de grond onder je voeten wordt weggemaaid. Ground Zero zeg maar. Hoogtevrees heb ik altijd al gehad. Vertigo.
