BKR, Code 4, schulden en de economische vluchtelingen

We hebben het er wel eens over gehad. Als het echt mis gaat, de uitgaven blijven de inkomsten overstijgen en de kans op verbetering is nihil, dan doen we deur achter ons dicht, sleutel door de bus met een briefje voor de bank: "Gefeliciteerd, u bent binnen, wij niet. Het huis is van u."

Met de noorderzon vertrekken, onbereikbaar zijn. Dat heet in BKR- (Bureau Krediet Registratie) jargon: Code Vier.

Vandaag werd bekend dat er in Nederland meer dan 64.000 mensen onvindbaar zijn voor hun schuldeisers. Dat aantal is in een paar jaar tijd verdubbeld. Vierenzestigduizend is veel. Dat is een voetbalstadion op Champions League niveau vol. Dat is vergelijkbaar met een stad als Gouda. Het is genoeg voor een zetel in de Tweede Kamer en met een gunstige verdeling van restzetels zelfs voor 2.

De mededeling van de BKR zegt niets over de achtergrond van de mensen om wie het gaat. Het zegt wel iets over het economische klimaat in Nederland en het vertrouwen, misschien zelfs wel het meeste over het laatste. Vierenzestigduizend is teveel om allemaal klaplopers te zijn, het is teveel om af te doen met het stempel psychiatrie. Het is teveel om CordAid belachelijk te maken en het is teveel om een club als het UWV slechts (on)bereikbaar te laten zijn met online dienstverlening.

Vluchten en onbereikbaar zijn voor mensen die je op de hielen zitten is het laatste dat je doet. Dat wordt in Nederlandse politiek nog wel eens vergeten. Economische vluchtelingen bestaan, ook in Nederland.

Passende Taakstraf voor Sylvio Berlusconi

Berlusconi is veroordeeld tot 5 jaar celstraf. Daar gaan er vier van af omdat de cellen in Italië vol zitten. Er gaat nog een jaar af omdat een jaar maar een jaar is, alternatief een taakstraf.

Wat laat je een man van 76 doen als taakstraf?

Verzorgingstaken in een verpleeghuis vallen af. Dat is te gezellig, hij is onder leeftijdsgenoten en dat is geen straf.

Straten schoon vegen? Nee, dat is ook nauwelijks een straf voor Sylvio te noemen. Als iemand al zijn hele leven bezig is zijn straatje schoon te vegen, dan is dat nauwelijks een straf te noemen.

Mij lijkt een straf in een bordeel of een ander soort open club passend. Berlusconi gaat daar in een gestreept gevangenispak kettingen smeren, katrollen controleren, matrassen opschudden, voorbehoedsmiddelen tellen en uitdelen, handdoeken uitspoelen, vrouwen een spiegel voorhouden en de schoenen poetsen van de gasten. Bukkend en wel en ononderbroken de kreten "Bunga Bunga" verplicht neuriënd of hardop zingend, daar is hij vrij in.

Aan het eind van elke werkdag volgt een verplichte persconferentie waarin Sylvio Berlusconi kond doet van zijn werkdag. Samen met de boekhouder van het bedrijf maakt hij melding van zowel de bruto als de netto omzet. Hij overhandigt de verzamelde pers een lijst van de leeftijden van de werknemers; en public wordt zijn kuisheidsgordel vastgegespt en we wensen hem een fijne avond die hij in zijn luxe villa kan besteden.

Dit een jaar lang. Daarna is het wel mooi geweest. Dan mag hij weer zijn gang gaan. Hij loopt dan tegen de 78. Dat moet genoeg zijn.


andere Dagtaken over Berlusconi:
-zie de mannen vallen
-hup kut en de laars van Europa
-Berlusconi, Jules de Corte en ik zou wel eens willen weten

Zwarte lijst van verboden woorden op het voetbalveld,Liverpool, de eredivisie en het fatsoen

Voetbal is een fysieke sport. Mannen raken elkaar aan, duwen, schoppen, trekken, spugen en slaan met de hand of geven elkaar een forse schouderduw.
Het hoort er allemaal bij.

Kun je het niet winnen van de tegenstander dan is er nog de mogelijkheid om de scheidsrechter in het ootje te nemen: zomaar gaan liggen en naar je hoofd wijzen, een perfecte schwalbe uitvoeren en snel de bal pakken om een ingooi te nemen terwijl je zelf ook weet dat de bal eigenlijk voor de tegenstander is.

Van alle tijden is ook het toewensen van zaken aan de de tegenstander waarvan je weet dat die het niet op prijs zal stellen: neger, flikker, mietje, motherfucker, prinses, spast, kreupele, manke, vrouwenvoetballer, zigeuner en jood. De lijst van verwensingen is nog niet compleet.

Waar het Nederlandse voetbal de aanstaande competitie gaat experimenteren met video scheidsrechters, gaat FC LIverpool experimenteren met een verboden woordenlijst. De lijst is bedoeld voor zowel supporters als de voetballers zelf.

"Stilte op en rondom het veld is het motto." Kun je je mond toch niet houden, slaak dan alleen positieve kreten. De lijst met mogelijke positieve uitingen is nog niet klaar. Te denken valt aan: "Goede bal, goed gedaan, mieters, moedervereerder, prins, atleet, knappert en als de vijandelijke keeper de bal uittrapt hem massaal toezingen met hooooooooo--------ger!"

De sport moet schoner, sympathieker, eerlijker en fatsoenlijker. Wat binnen de lijnen telt, telt ook daarbuiten. Respect voor elkaar, durf je medemens complimentjes te geven in plaats van hem onderuit te halen. Juich en klap mee voor een prachtige actie van de tegenstander. Kortom: de sport moet weer een gezamenlijk lichaamsoefening worden waarbij techniek, tactiek en fysiek vermogen op priis wordt gesteld.

Ik stel voor dat we een dweilorkest in elk stadion plaatsen die de lokale hits blaast, maar ook de lokale hits uit de omgeving van de tegenstander. Voetbal moet een feest worden, een afspiegeling van de samenleving zoals we die wensen. Thialf in de stadions.

Nog een paar dagen en we trappen weer af. Het belooft een mooi seizoen te worden.

Homoseksualiteit, Poetin, Paus Franciscus en het roze schaatspak in Sochi

Het is bekend dat extreme homo-haters zelf een latente, soms zelfs een meer dan latente, drang hebben naar het betasten en beminnen van mensen van het eigen geslacht.

Andersom is niet waar.

Homohaat is van alle tijden. Homoseksualiteit ook. Heterohaat komt minder voor.

Om de zoveel tijd is het dagelijkse leed van mensen die niet voor vol worden aangezien wereldnieuws. De kersverse Paus Franciscus maakt korte metten met oude standpunten van de Katholieke Kerk. Hij moderniseert niet, maar haalt de goede oude catechismus van de plank waarin duidelijk staat: "homoseksuele geaardheid is geen zonde, het verrichten van homoseksuele handelingen wel." De wereld jubelt. Wat een man, wat een woorden, en wat een held!

President Poetin van Rusland tapt uit een ander vaatje. De moderne Tsaar, met zijn goddelijke gespierde lichaam, wenst op geen enkele manier dat er in zijn land maar een goed woord over homo's wordt verkondigd. Elke positieve uiting wordt als propaganda gezien voor beminning van het eigen geslacht. En daar moet een stevige stok voor worden gestoken.

Het mooie, grote Rusland (toevluchtsoord voor o.a. de gevluchte Gerard Depardieu en Brigitte Bardot, die beiden persoonlijk welkom zijn geheten door Poetin) is bezig om pakweg twintig procent van haar bevolking te verbannen, of in elk geval een psychische stoornis aan te praten.

Het mooie, grote Rusland gaat in de winter van 2014 de Winterspelen organiseren, in Sochi. Het IOC bemoeit zich met het nieuwe beleid: "Wij willen dat de nieuwe wetgeving in Rusland de sporters of deelnemers niet zal raken." Het IOC pleit voor een vrijzone. Wat er buiten die zone gebeurt, maakt niet uit. Als het op die paar vierkante kilometer maar safe is. Het is even de vraag wat hypocrieter is.

De nachtburgemeester van Amsterdam Mirik Milan (goh, hebben ze daar ook al een nachtburgemeester), wil een ban op Russische Wodka tijdens de Gay Pride.

Sterker zou zijn als de gehele Nederlandse ploeg in Sochi in roze pak zou gaan sporten, of nog beter, als alle nationale en internationale sporters een roze ster gaan dragen. Van schaamte zuipt Poetin dan zijn hele eigen Russische Wodka voorraad op.

En wat de Katholieke Kerk betreft? Ach, praktiseren doen ze het daar toch al, al jaren. Gewenst of ongewenst.

Zwemmen, de hittegolf in Nederland, verkoeling en baan twee

"In welke baan zwemt u?" De man heeft een zwembrilletje op, oogt tegen de veertig en staat er bij als een jochie van tien. Hij staat op het startblok en kijkt van boven op me neer. Ik leun wat tegen de rand, nog moe van de laatste twee baantjes van 25 meter. "Ik poedel wat tussen baan 1 en 5, afhankelijk van de drukte op het parcours," probeer ik nonchalant maar toch met iets van humor in mijn intonatie. Ik ken immers de regels van het spel niet in dit openbare zwembad waar ik ter afkoeling van de hittegolf mijn conditie op peil probeer te houden.

"Goed," zegt hij, "dan neem ik baan twee!" Hij schuift zijn brilletje goed voor de ogen. "Hoho," zeg ik, "het kan dan goed zijn dat onze banen elkaar dan kruisen, laten we daar alert op zijn!"

Het is druk in het water. Officieel is het tussen kwart voor 6 en kwart voor zeven baantjes trekken. De jeugd met ballen en flirt-neigingen wordt dan geacht ruim baan te maken voor de oudere garde. Op dagen als deze is er geen houden aan. De badmeesters laten oogluikend toe dat er zowel in de lengte als in de breedte gezwommen wordt.

"Geeft u dan wel bijtijds richting aan?" De bebrilde man maakt geen grapje. Hij is serieus. Even twijfel ik of ik van doen heb met een zwakbegaafde. In dat geval zou ik hem zonder meer zijn baan gunnen. "Ik wapper wel met de grote teen van mijn linkervoet," probeer ik grappig te zijn. "Akkoord!" roept hij. En met een flinke duik gaat hij te water en belandt in baan twee. Als hij boven water komt, vervolgt hij met borstcrawl.

"Zohoo," we kijken elkaar aan. Die durft niet alleen, maar hij kan het ook!" Zijn triomftocht is echter van korte duur. Net voordat hij de overkant van het bad haalt, gaat hij over op schoolslag en de hele weg terug wisselt hij af met school- rug- en poedelslag.

"Ging het goed?" vraag ik als hij na een minuut of twee terug bij af is. "Ja hoor," zei hij. "Ik heb geen last gehad van dwarszwemmers."

Morgen is de hittegolf voorbij. Maar wij zijn van plan om vaker naar het zwembad te gaan. Het koelt lekker af, is goed voor de conditie en je maakt nog eens wat mee.