zondag 20 maart 2011

Zondag Libie, Kader Abdollah en Spruitjeslucht

Zondag Libie, Kader Abdollah en Spruitjeslucht


Gisteravond is de oorlog uitgebroken. Bombardementen hebben plaatsgevonden, Tomahawks zijn afgevuurd, en Khadafi heeft een menselijk schild om zich heen verzameld. Ik zet de televisie aan op de feiten-zender Nederland 1. Geen nieuws, feitenzender Nederland 2. Geen nieuws. Feitenzender Nederland 3. Niets aan informatie. Geruchten dat een Nederlandse F16 is opgestegen en geland op Sicilie kon niet bevestigd worden op Twitter. Twitter, de meningen site bij uitstek, en daarmee prima aanvullend, moest het nieuws brengen.
In afwachting van verdere berichten en een eventueel extra nieuws bulletin heb ik het boekenweekgeschenk uitgepakt en ben gaan lezen. Het is een cadeau dat de CPNB (Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek) jaarlijks uitgeeft en waarmee je op de zondag van de boekenweek gratis mag reizen. Zorgvuldig heb ik alle rescensies die de afgelopen week zijn verschenen terzijde gelegd. Ik wil onbevooroordeeld gaan lezen. En dat heb ik gedaan. Een gegeven paard mag je niet in de bek kijken. Het is een cadeau en daar past dankbaarheid bij.
Op bladzijde 29, nog ruim 60 bladzijden te gaan, staat een zin die bleef hangen. De jonge Abdel laat zijn oom zijn eerste publicatie zien. De oom, een aardige wijze man zegt: "je hebt het leven vaardig en dramatisch beschreven, maar het is geen kunst. Je hebt jezelf als kunstenaar uit dit boek geweerd". Nog steeds geen nieuws op de Nederlandse zenders en ik lees verder. Grote thema's worden aangeroerd: revolutie in Iran, vrouwenonderdrukking door de Imams, mensensmokkel, politieke verschuivingen in de Sowjet Unie. Alles geillustreerd met onsamenhangende citaten uit de Nederlandse literatuur, slordig aangehaalde gedichten, en als klap op de vuurpijl de reincarnatie van Droogstoppel (uit de beroemde Max Havelaar van Multatuli) in de persoon van Abdel himself. Het boek, zeer goed bedoeld, en heus er staan mooie passages in, ademt de spruitjeslucht uit van de in zichzelf gekeerde Nederlandse samenleving. Een lucht die vast als oefening in inburgering het centrum werd ingeblazen waar Abdel als eerste belandde na zijn geslaagde vlucht uit Iran.
Nog steeds geen nieuws uit Libie op de Nederlandse treurbuis. Ik ga naar bed. Toen ik vanmorgen wakker werd en opnieuw een poging deed om me op de hoogte te stellen van het nieuws viel ik midden in het Work-Out programma van Omroep Max. Ik ruik opnieuw spruitjes. Geen nieuws, goed nieuws?