Oefening baart kunst. Een cliche dat natuurlijk gewoon in de meeste gevallen waar is. Door jezelf heel veel te tr
ainen in iets word je beter. Je ontwikkelt automatismes en je brein raakt erop ingesteld. Handelingen die eerst zeer ingewikkeld waren lijken ineens vanzelf te gaan. Andersom werkt het ook. Door iets niet of bijna nooit meer te doen verleer je waar je eerder goed in was. Het brein past zich aan aan. Zowel aanleren als afleren gaat niet vanzelf. Je moet er wel iets voor doen.En dat doen we massaal. De digitale mens is steeds meer gewend aan snelle informatie, korte zinnen (liefst maximaal 140 tekens) en aan de vluchtigheid ervan. Even refreshen of f5 indrukken en hup kijken of wat je zojuist hebt gelezen nog steeds waar is. Live blogs uit Libie, Live tweets uit de rechtzaal, NU.Nl en via Twitter of Facebook kun je direct checken wat je medemens ervan vindt. We doen het massaal, jij ook, ik ook, en Nicholas Carr ook. Nicholas Carr, publicist, geeft in de VK van 5 maart prachtig maar ook beangstigend (?) aan hoe onze hersenen zich lijken aan te passen aan het digitale tijdperk. We hebben een steeds kortere aandachtsboog. Een moeilijk boek lezen is saai geworden maar ook lastig. Hoe lang kunnen we onze aandacht nog vasthouden, zonder in de verleiding te komen om ondertussen even de mail te checken, je laatste zin door te tweeten of te smssen naar een vriend, of via je I-pad de link naar Wikipedia even snel aan te klikken om te 'checken'of het allemaal waar is wat je leest. Of het allemaal erg is, is nog even de vraag. Het lijkt echter wel steeds meer een feit dat het zo is en gaat. Zelfs tijdens, voor of na bij welk willekeurig tv-programma dan ook (#penw, #dwdd, #bzv, een wielerkoers of voetbalwedstrijd) wordt er massaal commentaar gegeven via de Kletstekst.
Tijdens het prachtige concert dat Nick Cave enige tijd geleden gaf in Nederland stond er een vrouw voor me die met haar telefoon zowel opnames aan het maken was als al haar emoties bij het concert te delen met een vriend of vriendin die niet meer aan een kaartje kon komen. Op een gegeven moment was het telefoongeheugen vol. Tot aan de toegiften toe is ze bezig geweest met haar telefoon. Opgelucht was ze toen ze eindelijk bij de laatste klanken weer beeld had en kon smssen dat het een prachtig optreden is geweest!
