Roger Waters en Hans Hillen zijn leeftijdsgenoten. Ze schelen een kleine 4 jaar in het voordeel van Hans. Beiden hebben ambities: Hans pakt groots uit door ons defensieapparaat klein te maken en aan te geven dat ons militair apparaat klaar is voor de Champions League. Roger door zijn project The Wall van dertig jaar geleden nog grootser neer te zetten en vooral niet te bezuinigen op inzet van militaire middelen. Hij speelt de ene Champions League finale na de in de mooiste stadions van Europa. Gisteravond was het eindelijk weer eens genieten in het Gelredome. Tot op het laatste kaartje uitverkocht. Het verhaal van The Wall is genoegzaam bekend. Pink, de hoofdfiguur uit de muzikale rockopera ondergaat de ene frustratie in zijn leven na de andere. Verlies van zijn vader, gebukt onder het onderwijssysteem, overbeschermde moeder, mislukte liefdes. De frustraties dragen bij tot de opbouw van een muur tussen hem en de rest van de maatschappij. Hij vindt zijn uitweg in geweld en megalomane ambities die hem tot een charismatisch dictator maken. Uiteindelijk komt hij tot inkeer en wordt gedwongen de symbolische Muur af te breken. Toen The Wall werd gemaakt in 1979 was de Muur vooral een symbool van de pyschologische barriere en liet het zien wat opgebouwde frustraties kunnen bewerkstelligen. Macht en machteloosheid. The Wall stond tien jaar later symbool voor de val van de Berlijnse Muur. In een groots spektakel werd de rockopera in Berlijn opgevoerd met de boodschap van niet alleen pyschologische, maar vooral ook politieke bevrijding. Iedereen die dat toen Live op televisie gezien heeft of er zelfs bij was voelt nog steeds de rillingen en de emoties bij het omhalen van de nagebouwde muur op het podium.
Roger Waters staat er niet om bekend dat hij zijn muzikale hoogtepunten nieuw leven in blaast. Zo ook gisteren niet. Geen verrassingen in de play-list. Nauwelijks veranderingen in de opbouw van de nummers. Je kon de elpee van dertig jaar geleden er zo naastleggen. Maar wat een vernieuwing in theatrale uitvoering en symboliek! In een spectaculaire visuele show toont Roger Waters dat we nog geen stap verder zijn gekomen sinds 1989. Sterker nog, in rap tempo bouwen we nieuwe muren op. Muren gestoeld op de illusie dat alles groter, sneller en beter moet worden. De nieuwe machthebbers zijn de Apples, de Microsofts en de Mercedessen. Nieuwe wereldleiders hebben geen antwoord evenmin als dat we ons heil moeten zoeken bij fundamentalistische overtuigingen. Of ze nu Joods, Christelijk of Islam georienteerd zijn. Op de tientallen meters lange en hoge muur worden in razend tempo de leuzen en beelden van de moderne tijd geprojecteerd. Ook deze muur valt uiteindelijk.
Hillen heeft vast de show gezien. Afbreken die boel. We gaan een nieuwe tijd tegemoet. Een Champions League finale waardig. .
