Gisteren werd een voor mij nieuwe vorm van journalistiek geintroduceerd. Via Twitter kwamen om de paar minuten de meest schokkende one-liners voorbij. Over de aard van de foto's. Over de persoonskenmerken van Van Meurs. Over seksuele voorkeuren. Na verloop van tijd werd mij duidelijk dat dit niet zozeer one-liners waren, maar dat er verslag werd gedaan van een rechtszitting door Berrie van Helden redacteur van De Gelderlander. Gedurende de dag werd dit bevestigd door een tweet van de hoofredacteur van De Gelderlander die verwees naar de hashtag # waar de zitting bijna live gevolgd kon worden. Het verhaal is vreselijk, de missstappen van Van Meurs zijn onterend, de sexindustie die daarachter zit is misdadig en te vunzig en gruwelijk voor woorden.
Ik ken de redacteur van De Gelderlander niet persoonlijk maar geloof in de oprechtheid en integriteit van deze man. De vraag die steeds door mijn hoofd spookt is echter of deze vorm van journalistiek niet te ver gaat. Gaan we over naar een nieuw soort Twitter journalistiek waar in 140 tekens middels one-liners, hoe kan het anders met 140 tekens, zonder mogelijkheid tot duiding en analyse, gegevens over personen de wereld in worden gestuurd?
Wij, gewone burgers, hebben het recht om goed geinformeerd te worden. Twitter is een prachtig forum om snel kennis, meningen en nieuwsfeiten tot ons te krijgen. Voor zaken waar duiding, analyse en toetsing van geraporteerde feiten een rol spelen om tot een oordeel te komen ligt dat anders. Ik ben er nog niet uit. Het artikel vandaag in De Gelderlander van dezelfde Twitter Journalist was goed en informatief. Veel tweets die gisteren geplaatst zijn onder de hashtag #vanmeurs zijn niet meer te achterhalen, en dat lijkt me maar goed ook. Niet voor herhaling vatbaar. Uitspraak 15 maart.