De charme van Vischjager en het eenmansblad
Toen ik het nieuws hoorde gisteren of eergisteren dat The Huffington Post voor maar liefst 230 miljoen euro overgegaan is in handen van het Amerikaanse AOL moest ik direct denken aan The Dialy Invisible.
Waarom eigenlijk? In bijna niets zijn deze twee met elkaar te vergelijken op 1 ding na. Beide initiatieven ziijn eenmansacties geweest. Misschien twee dingen: beide "kranten"zijn begonnen met voornamelijk het overnemen van nieuws en berichten die al wijd verspreid toegankelijk waren. Waar The Huffington Post een eigentijdse invulling gaf aan het internet magazine door voor elk publiek wel een aardig feitje te hebben en vele beroemdheden als blogger/columnist wist te strikken; zo wist Julius Vischjager bekendheid te krijgen door vooral hardnekkig zichzelf steeds weer in de kijker te plaatsen. Hij kreeg het voorrecht om bij de wekelijkse persconferentie van de minister-president de laatste vraag te mogen stellen. Meestal over zaken die niets met politiek te maken hadden.
Vischjager was een verdienstelijk pianist. Een regelmatig terugkerende vraag van hem aan de MP ging dan ook over aanwezigheid van een piano in het torentje. Het antwoord dat hij kreeg werd dan keurig in een welhaast onleesbaar handschrift neergekrabbeld en als groot nieuws verkocht in de vele cafe's binnen de grachtengordel. De distributie doet of deed Vischjager zelf. Of Vischjager nog actief is weet ik niet. Wie het weet geef het door. The Huffington Post is nu voor een record bedrag verkocht, dat zal Vischjager, het zij hem gegund, niet overkomen. Of zijn dubbel A4 kranten over een tijd recordbedragen als collector's items gaan opleveren weten we nog niet. In tegenstelling tot de snelheid en actualiteit van The HuffingtonPost had Julius ook geduld en vroeg dit ook van zijn abonnees: "Indien u een abonnement wilt gelieve dan eerst te bellen, om de twee weken krijgt u dan twee Dialy Invisibles thuisbezorgd!".
