"Waar hoop is, is vrees" zo werd mij ter overdenking aangeboden door een filosofische Twitteraar. Dat was al enige dagen geleden. De spreuk, vo
or wat hij waard is, spookt steeds door mijn hoofd. Ik zie beelden van mensen in Benghazi en Tripoli. Ik denk aan ouders van kinderen die de straat op gaan om te protesteren tegen Khadafi. Ik denk aan de kinderen van ouders die de straat op gaan om te protesteren tegen Khadafi. Komen ze vanavond thuis, en in welke toestand? Hoop en vrees. Ik zie Khadafi zelf spreken op zijn staatstelevisie. Razend en uitdagend, sprekend over de ratten die de straat veroveren. Hij heeft nog geen opdracht gegeven om geweld te gebruiken zegt hij op dinsdagavond terwijl dan al minstens honderden mensen zijn omgekomen. Wat kunnen de Libiers nog verwachten? Hoop en vrees. Het Westen hoopt dat Khadaffi snel opstapt. Het Westen vreest ingrijpen. De brug tussen hoop en vrees is handelen. In actie komen. De enige keer dat ik tussen hoop en vrees tanks de straten binnen zag rollen om elke hoop ongedaan te maken is exact 30 jaar geleden. In Nijmegen rolden ze op bevel van de macht op 23 februari 1981 , met veel geweld omringd, door de straten. Nog nooit heb ik zo weinig hoop en zo veel vrees gekend. Ik kon daarna gewoon naar huis, douchen en de draad van het leven weer oppakken. Handelen, in landen waar de geest zo geknecht is en de macht zo groot, is niet zo zeer een daad van hoop maar van wanhoop. En de wereld kijkt toe. Filosoferend over de zin van het leven.
