Toen in 1979 aangekondigd werd dat er een nieuw album van Pink Floyd uit zou komen en op een zaterdagochtend tussen 8 en half 9 een voorproefje op de radio zou komen zat ik klaar met mijn tape-recorder. Twee vingers geconcentreerd boven de "play" en de "record" knop om precies op het goede moment de opname te kunnen starten. The Wall werd voor mij en vele generatiegenoten de vertolking van alle frustraties die stelselmatig door ouders, school, de kerk, de politiek waren opgebouwd. Steen voor steen. De muur die moest vallen. Toen drie jaar na het uitkomen van The Wall deze ook nog verfilmd werd (Bob, don't like Mondays in de hoofdrol) werd het plaatje nog sterker. Het album was niet alleen een kassucces maar zou symbool staan voor verzet tegen bestaande machtstructuren. We don't need no education werd het protestlied bij de scholierenopstanden in Zuid-Afrika en werd verboden door het blanke apartheidsregime. "Break down this Wall" werd een van de leuzen bij de val van de Berlijnse Muur, nagespeeld nog geen jaar nadat de Muur was gevallen in Berlijn.
Nu 20 jaar na de val van de Muur en het legendarische optreden in Berlijn is er wederom sprake van een domino-effect. Roger Waters had het niet kunnen plannen. Zijn idee om wederom een tour te gaan doen met The Wall was al een jaar geleden geboren. ( youtube: http://bitly.nl/6296ad) Maar symbolisch is het wel. Na een paar optredens in 2010 start de tour officieel over een paar weken. In Nederland 8 april in de Gelredome. Het zou me niet verbazen als de Tour afgesloten gaat worden op het Tahrirplein